ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ

ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﯿﺎ
ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ
ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻤﺎﺩ ﺧﺎﻙ ،ﻭ ﻣﻘﯿﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﭘﻮﭺ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﻭﺭﺍﺳﺖ
ﻭ ﻫﯿﭽﻜﺲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﺪ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﻨﺎﻭﺭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﻛﺸﻢ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻗﻄﻌﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﻫﺴﺘﻢ
ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﻛﻢ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺴﺖ ﺗﻬﯽ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﺎ ﻣﻦ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﻦ
ﻣﻦ ﻧﺎ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﭘﺮ ﺷﻮﻡ ﺍﺯ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺍﺯ ﻗﻠﺐ ﻫﺎﯼ ﺭﺷﺪ ﻧﻜﺮﺩﻩ
ﺍﺯ ﺣﺠﻢ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﭘﺮ ﺷﻮﻡ
ﺷﺎﯾﺪ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ
ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺗﻮﻟﺪ ﻋﯿﺴﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺎﺷﺪ
نوشته شده در چهار شنبه 13 آذر 1392برچسب:,
ساعت 19:33 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات

 

ﺑﻪ ﺁﻓﺘــــﺎﺏ ﺳﻼﻣـــــﻲ ﺩﻭﺑـــﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫــﻢ ﺩﺍﺩ
ﺑﻪ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺟﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ
ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﻫﺎﻱ ﻃﻮﻳﻠﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﺭﺷﺪ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺳﭙﻴﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﺑﺎﻍ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻓﺼﻠﻬﺎﻱ ﺧﺸﮏ ﮔﺬﺭ ﻣﻴﮑﺮﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﮐﻼﻏﺎﻥ
ﮐﻪ ﻋﻄﺮ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﺍ
ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻴﺂﻭﺭﻧﺪ
ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ، ﮐﻪ ﺷﻬﻮﺕ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﻦ
ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻠﺘﻬﺒﺶ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺗﺨﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺒـــﺰ ﻣﻲ ﺍﻧﺒﺎﺷــﺖ
ﺳﻼﻣـــــــــﻲ ، ﺩﻭﺑــــﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ
ﻣﻴﺂﻳﻢ ، ﻣﻴﺂﻳﻢ ، ﻣﻴﺂﻳﻢ
ﺑﺎ ﮔﻴﺴﻮﻳﻢ : ﺍﺩﺍﻣﻪﺀ ﺑﻮﻫﺎﻱ ﺯﻳﺮ ﺧـﺎﮎ
ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﻡ : ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻏﻠﻴﻆ ﺗﺎﺭﻳﮑـــــــــــﻲ
ﺑﺎ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﭼﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺑﻴﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﺴﻮﻱ ﺩﻳـــﻮﺍﺭ
ﻭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻣﻴﺸﻮﺩ
ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻴﺪﺍﺭﻧﺪ
ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻧﺠــــــــﺎ ،
ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪﺀ ﭘﺮ ﻋﺸﻖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ
ﺳﻼﻣـــــــــﻲ ﺩﻭﺑـــــــــﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ
نوشته شده در جمعه 8 آذر 1392برچسب:,
ساعت 21:51 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات
سهراب

 

ﻓﺮﯾﺐ ﺭﺍ ﺧﻨﺪﯾﺪﻩ ﺍﯼ ، ﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﺍ،
ﻧﺎ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺯﯾﺴﺘﻪ ﺍﯼ ، ﻧﻪ ﺯﯾﺴﺖ ﺭﺍ
ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ، ﻭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﯾﺨﺘﯽ،
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﯾﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﻬﺎﺩﯼ،
ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﯾﮏ ﻭﻫﻢ
ﺩﺭ ﭘﯽ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﯼ، ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ، ﺩﺭ ﺭﺍﻫﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﺎ
ﮔﻮﺷﻪ- ﮔﯿﺮ ﺳﺎﮐﺖ ﺁﯾﯿﻨﻪ؟ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﯿﻮﻩ ﺗﺎ
ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺭﺳﯿﺪﻥ؟
ﻭﺭﻃﻪ ﻋﻄﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﻞ ﮔﺴﺘﺮﺩﯼ،
ﮔﻞ ﺭﺍ ﺷﺐ ﮐﺮﺩﯼ،
ﺩﺭ ﺷﺐ ﮔﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﯼ،
ﮔﺮﯾﺴﺘﯽ
ﻫﻤﯿﺸﻪ - ﺑﻬﺎﺭ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﯼ،
ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺭﯾﺸﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻓﻀﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﯼ، ﺑﺮ ﺑﺖ
ﺷﮑﻮﻓﻪ ﺷﺒﯿﺨﻮﻥ ﺯﺩﯼ، ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﻫﻮﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ !
ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﯾﺎﺗﺮ،
ﺧﻮﺷﻪ ﺷﮏ ﭘﺮﻭﺭﺩﯼ،
ﻭ ﺁﻥ ﺷﺐ، ﺁﻥ ﺗﯿﺮﻩ ﺷﺐ ، ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻦ، ﺑﺴﺘﺮِ ﺑﺬﺭِ ﮔﺮﯾﺰ
ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﯼ
ﻭ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩ، ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩ،
ﺩﺭﯼ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩ، ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ
ﮔﺮﯾﺴﺘﯽ، )) ﻣﻦ (( ﺑﯿﺨﺒﺮ، ﺑﺮﻫﺮ ﺟﻬﺶ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺁﻣﺪ، ﻫﺮ
ﺭﻓﺖ
ﻭ ﺍِﯼ ))ﻣﻦ (( ، ﮐﻮﺩﮎ ﺗﻮ، ﺩﺭ ﺷﺐ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ، ﺍﺯ ﻧﯿﻠﯽ
ﺑﺎﻻ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ؟
ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺣﯿﺮﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﭘﻬﻨﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ، ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺭﺍﺯ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻯ ﻧﻮﺭ
ﻭ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﯾﻦِ ))ﻣﻦ (( ﺑﻮﺩﯼ،
ﻭ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮﯾﻦِ ))ﻣﻦ (( ﺑﻮﺩﯼ،
ﻭ ﺗﻮ ﺭﺳﺎﺗﺮﯾﻦِ ))ﻣﻦ (( ﺑﻮﺩﯼ،
ﺍﯼ ))ﻣﻦِ (( ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﯽ،
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺧﯿﺮﮔﯽ ﺩﻧﯿﺎﻫﺎ ﺳﺮﺍﻧﮕﯿﺰ 
نوشته شده در جمعه 8 آذر 1392برچسب:,
ساعت 21:50 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات

 

صدای ساز می آید، صدای کودک پرواز می آید، صدای رد پای کوچه های عشق پیدا شد.
معلم در کلاس درس حاضر شد، یکی از بچه ها از قلب خود فریاد زد برپا،
همه برپا چه برپا چه برپا،
معلم نشأتی دارد، معلم علم را در قلب میکارد، معلم گفته ها دارد،
یکی از بچه های آن کلاس گفتا بچه ها برجا،
معلم گفت فززندم، عزیزم، جان من، بنشین،
که درس فارسی داریم، دفتر فارسی بردار،
آب آب را دیگر نمیخوانیم بزن یک صفحه از این زندگانی را،
ورق ها یک به یک رو شد،
معلم گفت فرزندم ، ببین بابا، بخوان بابا، بدان بابا،
عزیزم این یکی بابا، پسر جان آن یکی بابا، همه صفحه پر از بابا،
ندارد فرق این بابا و آن بابا، بگو آب و بگو بابا، بگو نان و بگو بابا،
اگر بخشش کنی با میشود با با، اگر نصفش کنی با میشود با با،
تمام بچه ها ساکت، نفس ها حبس در سینه و قلبی همچو آیینه،
یکی از بچه های کوچه ی بن بست، که میزش جای آخر هست،
و همچو نی فقط نا داشت، به قلبش یک معما داشت،
سؤال از درس بابا داشت، نگاهش سوخته از درد، لبانش زرد،
ندارد گوییا همدرد، فقط نا داشت ،
به انگشت اشاره او، سؤال از درس بابا داشت،
سؤال از درس بابای زمان دارد، تو گویی درس هایی بر زبان دارد
، صدای کودک اندیشه میاید
، صدای بیستون فرهاد یا شیرین ،
صداس تیشه میاید،
صدای شیرها از بیشه میاید
، معلم گفت فرزندم بگو جانم سؤالت چیست ?
پسر با بغض گفت آقا ? اجازه ? این یکی بابا و آ ن بابا یکی هستن ?
معلم گفت آری جان من این بابا همان باباست،
پسر آهی کشید و اشک او در چشم پیدا شد،
معلم گفت فرزندم چرا اشکت روان گشته ?
پسر با بغض گفت این درس را دیگر نمیخوانم،
معلم گفت فرزندم ? چرا جانم ? مگر این درس سنگین است ?
پسر با گریه گفت این درس رنگین است،
یکی بابا دوتا باباست ? تو میگویی که این بابا و آن بابا یکی هستن ، چرا بابای آرش شاد و خوشحال است ولی بابای من غمگین گریان است ? چرا بابای آرش میوه از بازار میگیرد، چرا فرزند خود را سخت در آغوش میگیرد ? ولی بابای من هردم سراغ از کار میگیرد ? چرا بابا مرا یک دم در آغوشش نمیگیرد ? چرا بابا مرا یک دم نمیبوسد ? چرا بابای من هر روز میپوسد ? چرا در خانه ی آرش گل و زیتون فراوان است ، ولی در خانه ی ما اشک و خون دل به جریان است ? چرا بابای آرش صورتش قرمز ولی بابای من تار است ? چرا بابای آرش بچه هایش را همیشه دوست میدارد ،
ولی بابای من شلاغ را بر پیکر مادر به زور و ظلم میکارد، تو میگویی که این بابا و آن بابا یکی هستن ? معلم صورتش زرد و لبانش خشک گردیدند، به روی گونه اش اشکی فرو ریخت، چو گوهر روی دفتر ریخت، معلم روی دفتر عشق را میریخت، یکی بابا ز اشک آن معلم پاک شد از دفتر مشقش، بگفتا دانش آموزان بس است دیگر، یکی بابا در این درس است و آن بابای دیگر نیست، پاک کن را بگیرید ای عزیزانم، یکی را پاک کردند و معلم گفت به جای آن یکی بابا خدا را در ورق بنویس، و خواند آن روز خدا باباست، تمام بچه ها گفتند خدا باباست
نوشته شده در جمعه 8 آذر 1392برچسب:,
ساعت 15:4 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات

 

ﺳﺎﻋﺖ ﮔﯿﺞ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻋﻤﺮ
ﻣﯿﺰﻧﺪ ﭘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ
ﺯﻫﺮ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻡ ﮔﺬﺭ ﺍﺳﺖ
ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻧﻘﺶ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺭﮒ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻦ
ﻟﺤﻄﻪ ﺍﻡ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻟﺬﺕ
ﭘﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﻋﻔﯽ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻟﯿﮏ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺩﻡ ﮔﺬﺭ ﺍﺳﺖ
ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﯿﮕﺮﯾﻢ، ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻡ ﺑﯽ ﺛﻤﺮ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﯿﺨﻨﺪﻡ، ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺳﺖ
ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻧﻤﯿﺂﯾﺪ ﺑﺎﺯ
ﻗﺼﻪ ﺍﯼ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﯾﮕﺮ
ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺷﺪ ﺁﻏﺎﺯ
ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺍﺯ ﮐﻒ ﺭﻓﺖ
ﻗﺼﻪ ﺍﯼ ﮔﺸﺖ ﺗﻤﺎﻡ
ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﺬﺭﺩ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﮔﯿﺮﺩ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺩﻭﺍﻡ
ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﮒ ﻣﻦ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺯﻫﺮ
ﻭﺍ ﺭﻫﺎﻧﯿﺪﻩ ﺯ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺭﺷﺘﻪ ﯼ ﺣﺎﻝ
ﻭﺯ ﺭﻫﯽ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ
ﺩﺍﺩﻩ ﭘﯿﻮﻧﺪﻡ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﺯﻭﺍﻝ
ﭘﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ
ﭘﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﻣﯿﺮﻭﺩ ﻧﻘﺶ ﭘﯽ ﻧﻘﺶ ﺩﮔﺮ
ﺭﻧﮓ ﻣﯿﻠﻐﺰﺩ ﺑﺮ ﺭﻧﮓ
ﺳﺎﻋﺖ ﮔﯿﺞ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻋﻤﺮ
ﻣﯿﺰﻧﺪ ﭘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ، :
ﺩﻧﮓ ﺩﻧﮓ
نوشته شده در سه شنبه 5 آذر 1392برچسب:,
ساعت 1:16 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات

ﺩﺭ ﺷﺒﯽ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺩﺭ ﻧﻤﯽ

ﺁﻧﻤﯿﺨﺖ
ﻭ ﮐﺴﯽ ﮐﺲ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﺰﺩﯾﮏ
ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﻩ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ
ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ
ﺭﻭﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻨﺪ ﻧﻘﺸﯽ ﺭﺍ
ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﻧﺪﯾﺪﺵ ﻫﯿﭽﮑﺲ
ﺷﺴﺘﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﻧﮓ ﺧﻮﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ
ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﺗﻨﺶ ﺟﻮﺷﯿﺪ
ﻭ ﺭﻭﯼ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪ
ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻧﻘﺸﯽ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﺑﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﮐﻒ ﭘﺎﯾﺶ
ﮔﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯽ ﺑﺎﺯ
ﺑﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺁﻭﺍﯾﺶ
نوشته شده در سه شنبه 5 آذر 1392برچسب:,
ساعت 1:14 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات

ﯾﮏ ﮔﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﺻﺪ ﮔﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﺣﺘﯽ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﻍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﻭﻗﺘﯽ :
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺷﮏ ﺁﻟﻮﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻨﺪ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﻗﻠﺒﯽ ﺧﻮﻥ ﭼﮑﺎﻥ
ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﻮﯼ ﮔﯿﺘﯽ
ﻫﺮﺟﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ
ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﻃﻠﻮﻉ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﺷﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﯾﺪ؟
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﻮﯼ ﮔﯿﺘﯽ
ﺑﻮﯼ ﻏﺒﺎﺭ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﺕ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ
ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﺻﻔﺎﯼ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ
ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﯾﺪ؟
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮﭖ
ﺩﺭ ﭘﻬﺮ ﺳﻮﯼ ﮔﯿﺘﯽ
ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺘﺎﺭ ﺷﺎﺧﻪ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎﺳﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺷﺘﻬﺎ
ﺩﺭﯾﺎﯼ ﭘﺮ ﺗﻼﻃﻢ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ
ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺴﯿﻢ ﺯﻭﺭﻕ ﺯﺭﯾﻦ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﺮﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﺍﻧﺪ
" ﺍﺯ ﺍﻭﺝ ﺑﻨﮕﺮﯾﻢ"
ﺁﺧﺮ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ
ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ .
ﺍﻧﺒﻮﻩ ﮐﺸﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ
ﺧﯿﻞ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﺭﺍ
ﺳﻮﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﺳﺎﺣﻞ
ﺗﺎ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺳﻮﻏﺎﺕ ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ؟
نوشته شده در سه شنبه 5 آذر 1392برچسب:,
ساعت 1:13 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات

ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ

ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺩﻟﺘﻨﮓ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺯﯾﺮ ﭼﺘﺮ ﻏﻢ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﻣﻬﺘﺎﺏ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻣﺮﺩﺍﺏ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﺑﺮﮒ ﺭﯾﺰﺍﻥ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺩﺭﺩ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺗﻮﯼ ﻇﻠﻤﺖ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻏﺮﺑﺖ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﮐﻨﺞ ﺍﻧﺰﻭﺍ ﺑﯽ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﻧﻮﺭ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻣﺠﺒﻮﺭ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻣﺮﮒ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯿﺪﻟﺪ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻓﺮﯾﺎﺩ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﯼ ﺗﻨﺪﺭ ﻧﻌﺮﻩ ﯼ ﺗﯿﺮ
ﺟﺎﻥ ﻣﯿﺸﮑﺎﻓﺪ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﺷﺒﮕﯿﺮ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﯿﺨﺮﻭﺷﺪ ﺑﺮ ﭘﯽ ﺑﺎﻡ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺳﺮ ﺳﺎﻡ ﺁﻭﺭ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮﻡ ﺁﺗﺶ ﺳﺮﺥ ﺭﻧﮓ ﺍﺳﺖ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺟﻨﮓ ﺍﺳﺖ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﻠﺮﺯﺩ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺭﮔﺒﺎﺭ
ﺷﺒﻬﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺮﻕ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﻓﮑﻦ ﺩﻭﺩ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﺕ
ﺭﻩ ﻣﯿﮕﺸﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪﺍﯼ ﺳﺘﺎﺭﻩ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎﯼ ﺧﻮﻧﯿﻦ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﭘﯿﮑﺮﻫﺎﯼ ﭘﺎﺭﻩ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺑﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﺎﺭﻭﻥ
ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ
ﮐﻪ ﻟﺐ ﭘﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ ﺧﻮﻥ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻏﻤﻨﺎﮎ
ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺧﯿﻞ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ
ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮒ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ
نوشته شده در سه شنبه 5 آذر 1392برچسب:,
ساعت 1:12 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات

ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺖ

ﭼﺮﺍﻍ ﻗﺮﯾﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﻣﻮﺟﯽ ﮔﺮﻡ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺧﺴﺘﻪ، ﻟﺐ ﺑﺴﺘﻪ، ﻧﻔﺲ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ
ﺩﺭ ﻫﺬﯾﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﻣﻪ ﻋﺮﻕ ﻣﯿﺮﯾﺰﺩﺵ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﻨﺪ
ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﻨﻪ ﺳﺖ
ﺳﮕﺎﻥ ﻗﺮﯾﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻨﺪ
ﺩﺭ ﺷﻮﻻﯼ ﺻﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﺳﻢ
ﮔﻞ ﮐﻮ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺪ
ﻣﺮﺍ ﻧﺎﮔﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﻗﻄﺮﻩ، ﺍﺷﮑﯽ ﺑﺮ ﻟﺒﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ
ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ : ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺖ
ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﻪ
ﮔﺮ ﻫﻬﻤﭽﻨﺎﻥ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﯿﭙﺎﯾﯿﺪ
ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﺴﻮﺭ ﺭﺍ
ﺧﻔﯿﻪ ﮔﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮕﺸﺘﻨﺪ
ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺖ
ﭼﺮﺍﻍ ﻗﺮﯾﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﻣﻮﺟﯽ ﮔﺮﻡ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺧﺴﺘﻪ، ﻟﺐ ﺑﺴﺘﻪ، ﻧﻔﺲ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ
ﺩﺭ ﻫﺬﯾﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﻣﻪ ﻋﺮﻕ ﻣﯿﺮﯾﺰﺩﺵ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﻨﺪ
نوشته شده در سه شنبه 5 آذر 1392برچسب:,
ساعت 1:11 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات

ﯾﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ ﯾﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ

ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮﻩ ﺁﺯﮔﺎﺭﻩ
ﺍﯾﻨﻮﺭﺵ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ
ﺍﻭﻧﻮﺭﺵ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺪﺍﺭﻩ
ﯾﻪ ﻃﺮﻑ ﻫﻤﻪ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﯾﻪ ﻃﺮﻑ ﻫﻤﻪ ﺳﭙﯿﺪﯾﻢ
ﺍﻭﻧﻄﺮﻑ ﺭﯾﺸﻪ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ
ﺍﯾﻨﻄﺮﻑ ﺭﯾﺸﻪ ﺑﺮﯾﺪﯾﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﯾﻪ ﻭﺟﺐ ﺧﺎﮎ، ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎﻣﻮﻧﻮ ﺩﺍﺩﯾﻢ
ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻮﯼ ﮔﻨﺪﻡ، ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﺍﻣﻮﻧﻮ ﺩﺍﺩﯾﻢ
ﻫﯿﭽﮑﯽ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺧﻨﺪﻫﯽ ﻫﻤﻮ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ
ﺍﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺣﺮﻑ ﻭﻃﻦ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﺎ ﺗﻮ ﻏﺮﺑﺘﻢ ﻫﻤﯿﻨﯿﻢ
ﺍﯾﻨﻮﺭ ﻭ ﺍﻭﻧﻮﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺩﺭﺩ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻤﻮﻧﻪ
ﺁﯼ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻣﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﺭﺩﻣﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﻮﻧﻪ
ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺣﻖ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺎﺩﻩ
ﺣﺘﯽ ﺭﺍﻩ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﺭﻭ ﻫﯿﭽﮑﯽ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﻧﺪﺍﺩﻩ
ﯾﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ ﯾﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ
ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮﻩ ﺁﺯﮔﺎﺭﻩ
ﺍﯾﻨﻮﺭﺵ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ
ﺍﻭﻧﻮﺭﺵ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺪﺍﺭﻩ
ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﯾﻦ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﻫﻤﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺪﯾﻢ
ﺣﺲ ﻫﻤﺨﻮﻧﯽ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ، ﭼﻮﻥ ﻗﺒﯿﻠﻤﻮﻧﻮ ﺩﯾﺪﯾﻢ
ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﺩ ﻫﻢ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ
ﯾﮑﯽ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺑﯿﺎﺭﻩ: ﮐﯽ ﺑﻪ ﺩﺍﺩ ﻫﻢ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ
ﺗﻮ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺮ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﯾﻪ ﺳﻘﻮﻃﻪ
ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﻫﺮﭼﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﺮﻡ ﺳﻘﻮﻃﻪ
نوشته شده در سه شنبه 5 آذر 1392برچسب:,
ساعت 1:9 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات
صفحه قبل 1 2 3 4 صفحه بعد